Herman Hendrik ter Balkt Vliegtuigmagneet

Alsof de tijd niet bestaat – zo dicht H.H. ter Balkt. Al tientallen jaren is hij een baken in de woelige zee van de Nederlandse poëzie. Hij trekt zich niets aan van modes en trends, en gaat voort op het ooit door hem ingeslagen pad. Zijn stem klinkt machtig, beurtelings aanzwellend en dempend, opgewekt of dreigend, vitaal en nooit somber.

Aan zijn vele Laaglandse hymnen voegt hij er in zijn nieuwe bundel Vliegtuigmagneet, weer twaalf toe – imposante staaltjes van zijn kunnen, die ooit een hoogst onorthodoxe, poëtische geschiedenis van de lage landen zullen vormen.

De landweg

De landweg gevoederd met stof (de brandstof
Van de landweg) schudt zijn vossenstraart, schuw:
Voor jij piepen kon droeg ik het rad al,
roodkoperbeslagen wiel van de liefde !

Zegt hij en draagt een roekoeënde duif, zegt
hij ‘Arcadia’ …fluistert. Adellijk
ontzwom ik een charter (1313)
en besta nog, eens een machtige heerbaan.

Nu leid ik karren rond, als gids van duis ter,
langs de hut van een gek waar de kaarsvlam woedt.
Gras snoert mijn strot, een zeer eenzaam voerman.

Mijn steniging op handen, ik Stefanus…
mijn salamanderstaart zal knakken, ik zal
stil uitzien aan ‘t kruis van de snelweg.

Voor de VSB Poëzieprijs 2013 zijn de nieuwste bundels van H.H. ter Balkt, Luuk Gruwez, Ester Naomi Perquin, Sybren Polet en Menno Wigman genomineerd.

De jury over H.H. TER Balkt en zijn nieuwe bundel Vliegtuigmagneet: “Zoals een vliegtuigmagneet lonkt en zich verwijdert, staan de gedichten onder een voortdurende spanning van aantrekken en afstoten.

H.H. ter Balkt (1938) publiceert poëzie, essays, toneel en proza, aanvankelijk onder de pseudoniemen Habakuk II de Balker en Foel Aos, later onder zijn eigen naam. Zijn oeuvre werd bekroond met onder meer de Herman Gorterprijs (1973), de Jan Campertprijs (1988), de Constantijn Huygensprijs (1998) en de P.C. Hooftprijs (2003).