Antoine de Kom Ritmisch zonder string

Antoine de Kom maakt vele vreemde werelden welhaast tastbaar, door zintuiglijkheid en krachtige beeldtaal te verenigen met slang en folklore. In die werelden explodeert zijn taal, die nu eens als een golf overspoelt, dan van schots naar schots springt of abrupt een stop forceert. Tegelijk laat De Kom een diep verankerd engagement zien. Het doet hem verwijzen naar harde realiteiten en – gelukkig – de spot drijven met de rol van de dichter. Inderdaad, zijn poëzie is ‘napraten over wat nog te gebeuren staat’.

eerst waren er kinderen later

kwamen de soldaten en die schoten in het zand.

er vielen stoelen om.

je blanco vellen waren weg.

je sprak hoewel het schieten alweer opgehouden was.

je sprak tot de soldaten in de taal des lands.

de kinderen staan zwijgend aan de kant.

dan is er weer de regen

zijn er weer bladeren waar je uit tevoorschijn stapt.

Je denkt waarschijnlijk weer aan alles

als je uit het brandpunt zuchtend heel dicht

naast me komt

dan fluister je een grapje

dat jij toverfee en ik kabouter was.

een nogal dwaze

kabouter met een dikke buik en met een kleine

witte baard en bijna bloot op één ding na:

dit lint van witte vellen zwevend van mijn linker

naar mijn rechterhand.

Antoine de Kom

uit ritmisch zonder string